اثر نوع محیط کشت و نوع سیتوکینین برمراحل اولیه ریز ازدیادی گردو

در این پژوهش اثر دو نوع محیط کشت DKW (Driverand Kuniyuki Walnut Medium) و WPM(Woody Plant Medium) و سه غلظت صفر، 5/0 و 1 میکرو مولار از هورمون بنزیل آدنین(BA) بر میزان استقرار ریز نمونه­های قلمه تک­گره از گردوی ژنوتیپ منتخب 305 بصورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی بررسی شد. همچنین اثر دو نوع هورمون سیتوکینینی بنزیل­آدنین و کینتین(Kn) در سه غلظت4/4، 6/6 و 8/8 میکرو مولار همراه با دو غلظت از هورمون ایندول بوتیریک اسیدIBA)) 05/0 و 1/0میکرو مولار بر پرآوری ریز نمونه­های استقرار یافته در محیط انتخاب شده از آزمایش مرحله­ی قبل، بصورت طرح کاملاً تصادفی نا متعادل مورد بررسی قرار گرفت. تمامی داده­ها با نرم افزار SAS و مقایسه میانگین آن­ها با آزمون چند دامنه­ای دانکن تجزیه و تحلیل شدند. هدف از آزمایش استقرار، تعیین مؤثرترین محیط کشت و بهترین ریز نمونه­ها برای انتقال به مرحله بعدی بود. مقایسه میانگین داده­های حاصل از این آزمایش نشان داد از نظر شاخص تعداد گره و برگ، محیط کشت DKW مؤثر تر از WPM بوده است. بین دو غلظت 5/0 و 1 میکرو مولار بنزیل­آدنین نیز در هیچیک از شاخص­های اندازه گیری شده تفاوت معنی داری مشاهده نشد، اما اختلاف آنها نسبت به تیمار شاهد معنی دار بود. با تعیین مؤثرترین محیط کشت در مرحله­ی استقرار، از آن برای مرحله بعدی استفاده شد. نتایج مقایسه میانگین داده­ها در مرحله پرآوری نشان داد که بنزیل­آدنین در غلظت 8/8 میکرو مولار دارای بیشترین شاخص­های رشد بود و با غلظت 4/4 میکرو مولار اختلاف معنی داری داشت. نتایج کلی این آزمایش نشان می­دهد که بنزیل­آدنین مؤثرتر از کینتین عمل نموده است و در تمامی تیمار­ها با افزایش غلظت سیتوکینین­ها صفات مورد بررسی افزایش یافت.